Научная статья на тему 'БЕЛАРУСКАЯ ФАНЕТЫЧНАЯ ШКОЛА: ПЕРАЕМНАСЦЬ і ПЕРСПЕКТЫВЫ'

БЕЛАРУСКАЯ ФАНЕТЫЧНАЯ ШКОЛА: ПЕРАЕМНАСЦЬ і ПЕРСПЕКТЫВЫ Текст научной статьи по специальности «Искусствоведение»

CC BY
110
15
i Надоели баннеры? Вы всегда можете отключить рекламу.
Область наук

Аннотация научной статьи по искусствоведению, автор научной работы — Русак Валянціна

Мова як важнейшы элемент культуры з’яўляецца неад’емным атрыбутам, які вызначае прыналежнасць любога чалавека да народа і, такім чынам, выступае як магутны фактар фарміравання нацыянальнай свядомасці. Моўнае адзінства, якое знаходзіць выразную праяву ва ўзнікненні пісьмовай літаратурнай мовы і развіцці мастацкай літаратуры, дасягаецца тады, калі гэта літаратурная мова становіцца сродкам зносін ва ўсіх сферах грамадскага жыцця афіцыйнай мовай краіны. Беларуская мова мае такі ўзровень і па праву аб’яўлена дзяржаўнай у суверэннай рэспубліцы. Узгаданыя высокія ісціны, выказаныя вядомым айчынным моваведам акадэмікам Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі Аляксандрам Іосіфавічам Падлужным, глыбока ўсвядомлены і рэалізуюцца ў жыццё нашымі вучонымі сферы гуманітарных навук.

i Надоели баннеры? Вы всегда можете отключить рекламу.
iНе можете найти то, что вам нужно? Попробуйте сервис подбора литературы.
i Надоели баннеры? Вы всегда можете отключить рекламу.

Belarusian phonetic school: continuity and prospects

Language as a key element of culture is an integral attribute that identifies the belonging of any person to the people and thus acts as a powerful factor of formation of national consciousness. Linguistic unity, which finds a clear manifestation in the appearance of written literary language and the development of literature, is achieved when a literary language becomes a means of communication in all spheres of public life the country's official language.

Текст научной работы на тему «БЕЛАРУСКАЯ ФАНЕТЫЧНАЯ ШКОЛА: ПЕРАЕМНАСЦЬ і ПЕРСПЕКТЫВЫ»

Валянцш РУСАК, загадчык аддзела сучаснай беларускай мовы 1нтытута мовы I л'итаратуры 1мя Якуба Коласа I ЯнК Купалы НАН Беларуа, доктар ф1лалаг1чных навук

Мова як важнейшы элемент культуры з'яуляецца неад'емным атрыбутам, як вызначае прыналежнасць любога чалавека да народа ^ такiм чынам, выступае як магутны фактар фармiравання нацыянальнай свядомасцi. Моунае адзiнства, якое знаходзщь выразную праяву ва узшкненш пюьмовай лiтаратурнай мовы i развiццi мастацкай лiтаратуры, дасягаецца тады, калi гэта лгаратурная мова становiцца сродкам зносш ва уах сферах грамадскага жыцця — афiцыйнай мовай краiны. Беларуская мова мае такi узровень i па праву аб'яулена дзяржаунай у суверэннай рэспублщы. Узгаданыя высокiя юцшы, выказаныя вядомым айчынным моваведам акадэмiкам Нацыянальнай акадэмii навук Беларуа Аляксандрам iосiфавiчам Падлужным, глыбока усвядомлены i рэалiзуюцца у жыццё нашымi вучонымi сферы гуманiтарных навук.

Беларуская фанетычная школа: пераемнасць I перспектывы

3 iмем акадэмiка А! Падлужнага звя-зана распрацоука праблем беларускай фанетыю i фаналоги, граматыкi, правапiсу i культуры мовы у краiне. Важнае месца у навуковай дзейнасцi беларускiх вучоных заняла створа-ная пад яго фауыцтвам фанетычная школа, вынiкi дзейнасцi якой i сёння служаць зыходнай базай пры распра-цоуцы актуальных пытанняу, звязаных з арфаэпiяй, фармiраваннем, развщ-цём, правапiсам i унармаваннем мовы беларускага народа.

3 першых дзён працы у iнстытуце малады даследчык звярнууся да най-больш актуальных i малараспрацава-ных у тэарэтычным i практычным плане праблем беларускага мовазнауства. 3 паспяховай абароны А.i. Падлужным кандыдацкай дысертацыi «Фаналапч-ная сiстэма беларускай лiтаратурнай мовы» (1967) у беларусютыцы пачауся якасна новы этап вывучэння гукавога ладу мовы. Новаму функу папярэдни чала шырокае даследаванне фанеты-кi беларусюх народных гаворак, якое распачау яшчэ у маi 1953 г. блюкучай абаронай кандыдацкай дысертацыi «Гаворкi Чырвонаслабодскага раёна Бабруйскай вобласцЬ М.В. Бiрыла. Яго работа паслужыла узорам падобных манаграфiчных апюанняу асобных ды-ялектных зон Беларусi.

Асабiстая заслуга А! Падлужнага — разгортванне i развщцё эксперымен-тальнага даследавання гукавога ладу беларускай мовы у краiне. У лабара-

торыi эксперыментальнай фанетыкi, якая была створана у iнстытуце мовазнауства iмя Якуба Коласа у 1969 г., пад фауыцтвам вучонага i пры непа-срэдным яго удзеле выканана вял^ая праца па эксперыментальным дасле-даваннi артыкуляцыi гукау, што даз-волiла стварыць iх навукова абгрун-таваную артыкуляцыйна-фiзiялагiч-ную класiфiкацыю, параунаць з ты-палагiчна падобнымi гу^ суседнiх славянскiх моу, апiсаць асноуныя ха-рактарыстыкi артыкуляцыйнай базы беларускай мовы. Вынш даследавання знайшлi адлюстраванне у грунтоуных манаграфiях: «Гукi беларускай мовы» (1973), «Нарысы акустычнай фанетык беларускай мовы» (1977). Характа-рыстыка гукау беларускай мовы з пункту погляду акустыю моунага сiгналу i яго успрымання стала тэмай доктарскай ды-сертацыi вучонага «Фанетычная сютэма беларускай мовы (эксперыментальна-фанетычнае даследаванне гукавога складу)» (1981). Створаная iм арыпналь-ная тэорыя працэсау успрымання мовы дазваляе i зараз вызначаць рэальныя шляхi выкарыстання фанетычных ведау у дыягностыцы моунай функцыi слыху чалавека, у аутаматычным распазна-ваннi i антэзе маулення.

Распрацоука пытанняу беларускай фа-нетыкi i фаналогii сучаснай лгаратурнай мовы была ажыццёулена у манаграфiях А.i. Падлужнага «Фанетыка слова у беларускай мове» (1983), «Фанетыка беларускай лтаратурнай мовы» (1989). Пра-ведзеныя iм даследаваннi фаналапчнай

.Ф1ЛАЛАГ1ЧНАЯ СКАРБН1ЦА

сютэмы беларускай лiтаратурнай мовы з'явiлiся асновай распрацоую пытанняу правапюу i арфаэпii, што знайшлi адлюс-траванне у раздзелах «Фанетыка» i «Ар-фаэ^я» акадэмiчнай «Беларускай грама-тыю» (1985), а таксама у нарматыуным «Слоунку беларускай мовы: Арфаэ^я. Арфаграфiя. Акцэнтуацыя. Словазмя-ненне» (1987), яю студэнты i выкладчыкi яшчэ удзячна называюць бiрылаyскiм — у гонар рэдактара акадэмка М.В. Брылы. Навiзна i высокая каштоунасць слоушка у першую чаргу тлумачыцца тым, што правапiсныя i вымауленчыя нормы беларускай мовы, раней вядомыя толью з тэарэтычных прац, пададзены канкрэтна i шматбакова. Выданне з'явтася знач-най падзеяй, якая стымулявала уздым культуры мовы у кране. Даступнасць падачы матэрыялу дала магчымасць выкарыстоуваць слоунк усiм, хто цкавщ-ца пытаннямi беларускай лгаратурнай мовы. Даведнiк сумяшчае адразу чаты-ры моуныя аспекты i дазваляе чытачу з адной крынiцы атрымаць рознабаковыя характарыстык пераважнай большасцi беларускiх слоу: правапю, месца нацiску у формах слоу, пералк самiх гэтых форм з указаннем на спецыфку ix ужывання у лiтаратурнай мове i узорнае лiтаратурнае вымауленне.

Вядомы дасягненнi i друпх фанетыстау: «Асаблiвасцi фанетычных працэсау ва умовах беларуска-рускага двухмоуя» (п.В. Садоусю, 1978), «Колькасная i якас-ная рэдукцыя галосных у беларускай ль таратурнай мове» (А.М. Андрэеу, 1983), «Варыятыунасць гукау у патоку маулен-ня» (В.Р. Бурлыка, 1985), «Фанетычныя асаблiвасцi гаворак Навагрудчыны: лн гвагеаграфiчнае i эксперыментальнае даследаванне» (i.P. Бурлыка, 1987) i iнш. Распрацаваны таксама пытаны сувязi фанетыкi i граматыга — марфаналапч-ныя пытаннi: «Марфаналопя службовых часцiн мовы i прыслоуяу у беларускай i рускай мовах» (Н.М. Гардзей, 1987), «Марфаналогiя дзеяслова у беларускай мове» (В.П. Русак, 1990) i iнш.

Тэарэтычныя даследаваны, шырыня тэматыю эксперыментальных i прык-ладных работ у гэтай гал^е дазваляе нашым вучоным дастойна прадстау-ляць нацыянальную фанетычную школу на мiжнародным узроуы, удзельнiчаць у падрыхтоуцы «Агульнаславянскага лЫ-гвiстычнага атласа» (АЛА), работа над якiм пачалася у адпаведнасцi з рашэн-нем IV Miжнароднага з'езда славютау (Масква, верасень 1958 г.). Узначалiу беларускую нацыянальнаю камiсiю М.В. Бiрыла, пад фауыцтвам якога сабраны беларускi дыялекталагiчны матэрыял, упершыню у гiсторыi сла-вянскага мовазнауства паводле адзь най праграмы i адзiнай транскрыпцыi даследаваны усе славянсюя мовы i дыялекты на вялiзнай тэрыторыi, якую яны займаюць у Еуропе. Першыя л^г-вагеаграфiчныя выпускi АЛА апублка-ваны у Маскве i Белградзе у 1988 г.

Цкава нагадаць, што менавп"а у Мiнску у 1972 г. была распачата праца над пробный картамi атласа, а у 1989 г. у Ысты-туце мовазнауства была створана рэ-дакцыйная калегiя на чале з акадэм^ам М.В. Бiрылам для падрыхтоую i выдан-ня трэцяга выпуску АЛА — «РаслЫны свет», — ям быу надрукаваны у 2000 г. дзякуючы намаганням А.i. Падлужнага.

На пачатку ж новага стагоддзя работа Мiжнароднай камiсii АЛА пры Мiжнарод-ным камiтэце славютау, якую зараз уз-начальвае прафесар РАН T.i. Вендзiна, выйшла на новы узровень, i сёння мы можам падводзщь канкрэтныя вынiкi i гаварыць аб рэальных перспектывах камп'ютарызаванай работы над АЛА у блiжэйшыя гады. Працягваючы трады-цыi i вопыт папярэдыкау, беларускiя даследчыкi рыхтуюць новы фанетыка-граматычны выпуск атласа. Праводзiц-ца падрыхтоука да выдання выпуску «Рэфлексы *а», якi прысвечаны аднаму з самых характэрных, распаусюджаных i да гэтай пары спрэчных пытанняу фане-тыкi у славянскiх мовах.

Выдадзеныя матэрыялы атласа дазва-ляюць устанавщь не толькi паслядоу-насць, пстарычную абумоуленасць кан-крэтных з'яу i працэсау, але, пры выка-рыстанн новых падыходау да Ытэрпрэ-тацьи сабраных па славянскiх дыялектах матэрыялау, удакладнiць спрэчныя цi не зуйм ясныя пытаннi арэальнай распау-сюджанасщ накiраванасцi, захаванасцi старажытных моуных форм. Важным аспектам выкарыстання матэрыялау атласа з'яуляецца магчымасць паказаць на л^гвютычных картах дыяхраычную iнтэрпрэтацыю фанетычных змен, тэ-рытарыяльную стратыфiкацыю адроз-ненняу i тым самым — размежаванне больш старажытных i больш новых з'яу, у адпаведнасц з якiмi ажыццяуляецца сучасная дыферэнцыяцыя славянскага дыялектнага адзiнства i яго складыкау.

Гiсторыя беларускай лтаратурнай мовы як камуыкатыунай адзiнкi, якая рэальна юнуе у грамадстве, з'яуляецца перш за усё гiсторыяй станаулення i пера-утварэння форм яе юнавання, гiсторыяй дынамiкi яе норм. Кожны асобны смх-ронны зрэз адкрывае моуную карцiну, у якой адчуваецца дзеянне працэсау папярэднiх перыядау iснавання моунай сiстэмы. Змены, ягая адбылiся у гра-мадскiм жыцц краiны у канцы мiнулага стагоддзя, непасрэдна закранулi i моуную сферу, а таксама выкл^ пэуныя зрухi у самой сiстэме беларускай мовы, у гэты час, па словах A.i. Падлужнага, яна апынулася у стане расплыучатасцi i размытасц яе норм.

Больш таго, апошняе дзесяцiгоддзе мь нулага стагоддзя аказалася асаблiва складаным i супярэчлiвым ва унутранай яе гiсторыi. Калi у папярэднi перыяд паступова i няухтьна складвалiся i ума-цоувалiся арфаграфiчныя, граматыч-ныя, лексiчныя, фанетычныя нормы, то у гэты час моуныя набытю папярэдняга перыяду пачалi разбурацца, i выкль калася гэта не патрэбамi унутранага развiцця мовы, а знешым^ палiтыка-iдэ-алагiчнымi, iмпульсамi, так званый экс-тралiнгвiстычнымi фактарамi. Аднак i на

№8(90)_2010 НАУКА И ИННОВАЦИИ

45

В МИРЕ НАУКИ

фоне таюх пазiтыуных вывадау агульна-прызнаным заставауся факт, што дасле-даваннi, якiя праводзяцца ака^чньш вучонымi, з'яуляюцца асноунай базай для распрацоую беларусiстыкi, далей-шай падрыхтоуга вучэбнай i даведачнай лтаратуры на беларускай мове i па бе-ларускай мове.

Сучасная сацыял^гвютычная сiтуацыя у краiне патрабуе яшчэ больш актыуна-га вывучэння моуных працэсау у плане фанетычных, прасадычных рыс вуснага маулення, узаемаадносiн памiж кадыфь каванай нормай i традыцыйнымi бела-русш гаворкамi, а таксама практыкай суюнавання варыянтау i агульнапрызна-ных узорау, моуных норм.

Выступаючы аргументавана за умаца-ванне пазiцый лтаратурнай нормы, ака-дэмiчныя лiнгвiсты працягваюць праца-ваць над стандартамi моунага нармiра-вання, зафiксаванымi у апошых фундаментальных працах, у яюх актуальныя праблемы сучаснай пiсьмовай мовы разглядаюцца у двух аспектах — тэарэ-тычным i прыкладным: «Кароткая грама-тыка беларускай мовы: У 2 ч. Ч. 1. Фана-лопя. Марфаналогiя. Марфалогiя; Ч. 2. Онташс» (2007, 2009), «Граматычны слоуык дзеяслова» (2007), «Граматычны слоуык назоуыка» (2008), «Граматычны слоуык прыметнiка, займеннiка, лiчэбнi-ка» (2009). Праблемы пiсьмовай нормы пададзены двума узаемадапауняльныш спосабамi арфаграфiчнага апiсання — пры дапамозе граматыю i граматычных слоуыкау знамянальных час^н мовы. Намаганнямi зладжанага калектыву уда-лося не тольга рэалiзаваць навуковую задуму выдатнага вучонага, але тым самым данесц да карыстальыкау беларускай мовы зручныя, актуальныя i запатрабаваныя дапаможнiкi, аналагау якiм пакуль яшчэ не юнуе у славянсюм мовазнаустве.

На рубяжы стагоддзяу, калi задумвалася i выношвалася iдэя навуковага выдання, моуная практыка наглядна выяуляла надзвычайную складанасць i шматас-

пектнасць пытанняу, звязаных з нормамi лiтаратурнай мовы. Праблему складала шматварыянтнасць у пюьмовай i вуснай форме у гал^е вымаулення, правапь су, словазмянення, словаутварэння i словаужывання. А.i. Падлужны неад-наразова перасцерагау, указваючы: «Небяспека гэта заключаецца у тым, што фактычна тая мова, якой вучаць у школе, зусiм не супадае з той, на якой друкуюцца некаторыя перыядычныя выданы, якой карыстаюцца на радыё i тэлебачаны. Калi такая сiтуацыя захава-ецца i надалей, то працэс навучання беларускай мове стане або вельмi цяжюм, або зусiм немагчымым, бо вучыць трэба так, каб мова на яе любым узроуы была унармаванай, беспамылковай. Але што такое моуная памылка, ^ i у пiсьмо-вай i вуснай форме iснуе шматварыянтнасць?» Як дзейсны адказ на пытанне, быу падрыхтаваны грунтоуны даведачны комплекс, адкрыушы патрэбную старонку якога, можна атрымаць правiльную пад-казку аб напюанш больш за 100 тыс. слоу усiх знамянальных часцiн мовы.

Стварэнне такога комплексу работ на-пярэдады уступлення у дзеянне Закона Рэспублш Беларусь «Аб правiлах беларускай арфаграфн i пунктуацыi», ^ праблемы варыятыунасцi напiсання цiкавяць мнопх, асаблiва настаунiкау, выкладчыкау, рэдакцыйна-выдавецкiх работыкау, несумненна, садзейнiчае вырашэнню адной з самых неабходных задач — павышэння культуры мовы i агульнай культуры грамадзян нашай краш. Унармаванае, аднастайнае вы-карыстанне лiтаратурнай мовы у друку, справаводстве, СМi, вучэбным працэсе i г.д. крайне неабходна, паколью бела-руская лiтаратурная мова з'яуляецца адной з дзяржауных моу у Рэспублщы Беларусь.

На сучасным этапе асаблiвая увага у на-вукова-даследчай дзейнасф аддзела сучаснай беларускай мовы нафавана не толькi на распрацоуку арфаграфiчных, лексiкаграфiчных крынiц i даведыкау, падручнiкау i дапаможнiкау у адпавед-

насцi з новымi «Правiламi беларускай арфаграфн i пунктуацыi», даследаванне слоуыкавага складу лiтаратурнай мовы новага стагоддзя, вывучэнне моунай сiтуацыi у краiне, але i адноулена распра-цоука праблем, якiя непасрэдна звязаны з даследаваннем фанетычнай структуры слова, варыятыунас^ гукау, якая мае розны характар. Устанауленне ка-муыкатыуных магчымасцей беларускай мовы у функцыянальна-стылютычным аспекце на розных узроунях дазволщь вызначыць комплекс спецыфiчных фа-нетычных, прасадычных рыс сучаснага вуснага маулення, абумоуленага розны-мi сiтуацыямi зносiн.

Пры iснуючым разнабоi у лiтаратурных нормах выяуленне эфектыуных крытэ-рыяу ацэнкi фiксуемых фанетычных, арфаэпiчных норм з пункту погляду iх лагiчнай апрауданасцi становiцца на-дзейным iнструментам сучаснай беларускай моунай культуры. Тым больш што не усе сучасныя лiтаратурныя варыянты у галiне акцэнталагiчных, арфаэпiчных норм аба^раюцца на адну i тую ж дыя-лектную базу, артыкуляцыйна-фiзiяла-гiчную класiфiкацыю гукау, якая дазва-ляе прадставiць любы гук як сукупнасць артыкуляцыйных рухау, неабходных для яго утварэння. Правiльнае лiтаратурнае вымауленне — гэта своеасаблiвая дэ-манстрацыя арганiчнай прывабнасцi i чароунасцi роднага слова. Адносш да норм лтаратурнага вымаулення i на-цiску сведчаць пра агульны культурны узровень носьбта мовы.

Вывучэнне актыуных моуных працэсау шляхам аналiзу адносiн памiж кады-фiкаванай нормай i наяуным узусам выкарыстання беларускай мовы, абу-моуленым сучаснай сацыялiнгвiстычнай с^ацыяй у краiне, дазволiць зрабiць аргументаваныя рэкамендацыi па па-вышэннi мауленчай культуры. Менавiта правiльнасць маулення забяспечвае яго адз^ства, захоувае адназначнасць, агульназразумеласць Ыфармацыи, якая перадаецца i успрымаецца.

i Надоели баннеры? Вы всегда можете отключить рекламу.